Luister je wel?
Iets honderd keer vragen en geen of een totaal ander antwoord krijgen, of iets anders doen dan je vroeg. Jij wordt boos en gaat schreeuwen of zuchten. En je zegt misschien iets in de trant van ‘Heb je me niet gehoord?’, of ‘Praat ik tegen de muur?’
In de dagelijkse communicatie is er meestal niet zo veel aan de hand met luisteren naar elkaar. Hooguit zijn er misverstandjes over gemaakte afspraken of zijn kleine onenigheden. Het wordt anders wanneer het minder goed gaat met een kind. Het kind zit niet lekker in zijn vel, op school gaat het niet, de irritaties worden dagelijkse kost of de misverstanden stapelen zich op.
Doordat ouders en kinderen elkaar goed (denken) te kennen, is er bij spanning snel een neiging tot invullen over wat de ander denkt, doet of voelt. Het ‘zie je wel…’-fenomeen tussen ouders en kind ligt dan op de loer. Meestal hebben we aan een half woord genoeg om te weten waar de ander staat. Dat is reuze handig in standaard situaties, maar wanneer er structureel wrijving is tussen ouders en kinderen, kun je beter het invullen loslaten en afstemmen op écht luisteren.
Samen gaan we kijken naar de oorzaak van het probleem en waar ouder en kind elkaar kwijtraken in de communicatie. Wat zijn de onderliggende problemen? Hoe ziet de ideale situatie eruit en wat is er nodig om daar te kunnen komen.
